Ben je benieuwd wat een verbonden ademhalingssessie met je kan doen, maar voel je nog wat twijfel of spanning? In dit blog deelt een van onze deelnemers openhartig haar ervaring; een eerlijk inkijkje in wat je kunt verwachten.
De trauma’s eruit ademen… hmmm… oké? Ik vroeg het me serieus af. Ik zou toch niet gaan huilen door intenser te ademen? Ik huil sowieso vrijwel niet meer sinds ik antidepressiva slik. Beetje vlak. Ik zou misschien wel een beetje gaan trillen, zoals gebeurt bij tension release-oefeningen. Tot zover mijn gedachten en verwachtingen over de ademsessie.
Ik had een en ander gelezen over deze manier van ademen en de ervaringen van mensen ermee. De bijzondere getuigenissen intrigeerden me, dus ik besloot me er een keer aan over te geven.
Welke vraag of welk probleem zou ik willen “behandelen”? Bij de intake kwamen we al analyserend en zoekende bij het thema ‘Wie zorgt er nou voor mij?’.
Zenuwachtig kwam ik de ruimte binnen. Ademcoach Natascha stelde me onmiddellijk op mijn gemak door te zeggen dat het veilig was en allemaal goed zou komen. Ik zag een dikke schapenvacht liggen met dekentjes en eromheen waxinelichtjes. Een warm bedje gespreid.
De dood of de gladiolen, dacht ik en ging liggen. Natascha stopte me direct in met warme dekentjes, gaf me een oogmasker en vroeg me een aantal keer diep in- en uit te ademen naar de buik. Daarna begon zij een aantal shiatsu-drukpunten te behandelen.
Hoewel nog zenuwachtig zakte ik al wat dieper in de mat. Het echte werk kwam erna. Ik kreeg een ademtuitje in mijn mond (niet bijten, anders zet je je kaken op slot) en ging door mijn mond in- en uitademen zonder pauze. Na drie ademtochten wilde ik al stoppen, want mijn mond werd heel droog en dat voelde zeer onaangenaam. Op zachte wijze moedigde ze me aan om door te zetten. Ik hoorde haar mee-ademen.
Na een paar minuten begon mijn brein zich te verzetten en tegelijkertijd zei het me dat het zonde was om nu te stoppen. Ik zette dus door; het was hard werken. Mijn mond en keel leken van uitgedroogd leer en ik begon me licht in mijn hoofd te voelen. Het tempo nam iets toe en ik voelde mijn handen en gezicht gaan tintelen. Na een tijdje werd alles gevoelloos.
Ik voelde dat iets uit de diepste krochten van mijn gemoed zich begon op te dringen. Dat gevoel nam me op sleeptouw: ik kón gewoonweg niet stoppen. Wat gebeurde er in mijn lijf? Steeds kreeg ik stimulerende en geruststellende woorden te horen. “Ga door, je doet het hartstikke goed!” Opeens voelde ik mijn ogen nat worden onder het maskertje. Nee joh! Ik ging toch niet huilen? Mijn hele lichaam ging trillen en schudden, er kwamen geluiden uit mijn keel. Niks vlak, diepe emoties kwamen als een lavastroom naar buiten. Na een half uur werd het rustig en kon ik weer gewoon ademen. Met wat toegediend vocht in mijn mond zakte ik weg in een diepe staat van ontspanning en sereniteit. Je hoeft geen woorden te geven aan wat er dwars zat of aan wat losgelaten is, maar het voelde alsof er een last van me was afgevallen.
Nog wat onthutst door de onverwachte werking van deze sessie kwam ik thuis en voelde me heel licht.
Wil je meer weten over ademtherapie en verbonden ademhaling? Lees hier verder!